Της Γιώτας Γκοβόστη - Δημοσιογράφος, Εκπαιδευτική Συντάκτρια ΣΚΑΪ

 

Θέσπιση της Ευρωπαϊκής Ημέρας κατά του εκφοβισμού και της βίας στα σχολεία. Άλλη μια «μέρα» ΚΑΤΑ θα προστεθεί στο ετήσιο ημερολόγιο ή θα γίνει κάτι επί της ουσίας;

 

Ο Υπουργός Παιδείας Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος στις 24 Φεβρουαρίου 2014 προεδρεύων στο Συμβούλιο Υπουργών Παιδείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες, εισηγήθηκε την υιοθέτηση του ψηφίσματος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την θέσπιση της Ευρωπαϊκής Ημέρας κατά του εκφοβισμού και της βίας στα σχολεία. Παράλληλα πρότεινε την εντατικοποίηση των δράσεων για την αντιμετώπιση των σοβαρών επιπτώσεων αυτού του κοινωνικού φαινομένου.

 

Πόσο εύκολα μπορούν να αντιμετωπιστούν τέτοια φαινόμενα με το να πραγματοποιούνται μία φορά το χρόνο δράσεις και συζητήσεις για τον εκφοβισμό και τη βία στα σχολεία;

 

Ίσως, κάποιοι όταν μιλάνε για αυτά τα φαινόμενα να μην έχουν καν την παραμικρή ιδέα του τί σημαίνει μέσα σε ένα σχολείο να εκτυλίσσονται σκηνές βίας μεταξύ ανήλικων μαθητών, του τί σημαίνει ένα μικρό παιδί να δέχεται απειλές, ψυχολογική πίεση από συνομήλικους του μέσα στην τάξη, μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να κοιμάται και να ξυπνάει με την αγωνία του τί θα του συμβεί την επόμενη ώρα.

 

Με τα φαινόμενα αυτά πρώτοι έρχονται αντιμέτωποι οι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι καλούνται να διαχειριστούν σκληρές καταστάσεις που τις περισσότερες φορές δεν ξέρουν από πού πηγάζουν. Και εδώ γεννάται το ερώτημα πόσο έτοιμοι είναι οι εκπαιδευτικοί να αντιμετωπίσουν τέτοια φαινόμενα;

 

Ένας εκπαιδευτικός για να αντιμετωπίσει τέτοια φαινόμενα, πρώτον πρέπει να είναι καταρτισμένος. Να γνωρίζει από ψυχολογία ουσιαστικά και όχι προσχηματικά. Δεύτερον, πρέπει να γνωρίζει από πού πηγάζει αυτή η βία. Κανένα παιδί, όσο «σκληρό» χαρακτήρα και αν έχει, δεν γεννιέται με παραβατική συμπεριφορά. Καταστάσεις που βιώνει στην καθημερινότητά του, μέσα στην ίδια του την οικογένεια το κάνουν να ξεσπά, να αντιδρά στους συμμαθητές του. Άρα, η ρίζα του κακού ξεκινάει από το οικογενειακό περιβάλλον και εκεί πρέπει να εστιαστούν οι προσπάθειες για την εξάλειψη του φαινομένου. Οι οικογένειες, πολύ περισσότερο τον καιρό της οικονομικής κρίσης, έχουν διασπαστεί. Τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα στα μάτια των παιδιών γιγαντώνονται. Είναι πολλές οι οικογένειες που μη μπορώντας να αντέξουν τις οικονομικοκοινωνικές αλλαγές διαταράσσονται. Η βία, σωματική ή ψυχολογική, σε πολλές περιπτώσεις ξεκινάει μέσα από το σπίτι. Οι γονείς πάντα θα αποτελούν το παράδειγμα για τα παιδιά. Καλό ή κακό. Και σε αυτές τις περιπτώσεις αποτελούν το κακό παράδειγμα.

 

Εκεί πρέπει λοιπόν να εστιαστεί η αντιμετώπιση του προβλήματος, με καθημερινή δουλειά μέσα και έξω από το σπίτι. Μέσα και έξω από το σχολείο.

 

Πόσο εύκολο είναι να συμβεί κάτι τέτοιο όταν ήδη ο κοινωνικός ιστός έχει διαταραχτεί; Πώς μπορούν οι «Ευρωπαϊκές» και «Παγκόσμιες» Ημέρες να ανατρέψουν μια κατάσταση που πλέον είναι επικίνδυνη;

 

Ο σχολικός εκφοβισμός και η βία έχουν ξεφύγει πλέον από τα απλά πειράγματα μεταξύ μαθητών, από τα απλά σπρωξίματα την ώρα του διαλείμματος και έχουν περάσει στη δημιουργία συμμοριών που σκορπούν τον τρόμο, οδηγούν στην αυτοκτονία συνομήλικους τους αφού πρώτα τους έχουν διαπομπεύσει στο διαδίκτυο , «έτσι για πλάκα».

 

Πρέπει λοιπόν όλοι οι ιθύνοντες να σκεφτούν πολύ καλά πώς θα αντιμετωπίσουν τέτοιες καταστάσεις. Να αφουγκραστούν το πρόβλημα στη ρίζα του.